ASLINDA YETİYOR BİZE

Başımı yastığa koyuyorum gözümün önünde bir sürü yalnızlık senaryoları yalnız değilim aslında ama arada bir düşüyorum bu tuzağa

“ya bir gün yalnız kalırsam”

Düşünmeden edemiyorum

Yapılan en basit işlerde bile yalnız kalmayı sevmiyorum
Diyelim ki yalnızsam yemek bile yemek gelmez içimden

Yada kafamı taktığım şeylere değmez belki hiçbirzaman ufak tefek şeylerdir onlar bazen
Beni bu denli düşündüren ve daha sonrasında bazı düşüncelerimi değiştiren daha pozitif olmamı sağlayan hikayede olsa inançlı bir şekilde okumamı sağlayan anonim bir hikaye okudum onu sizinle de paylaşacağım..

Bakın ne kadarda yalın aslında insan hayatı ne kadarda güzel olabiliyor istendiğinde
İşte hikaye

Mut'un bir dag koyunde dostlarla birlikte gezerken yasli bir kari
kocayigordum.. Baktim bir kanepenin uzerinde oturuyorlar... Iyice
yaklastigimda tezekten yapilmis evlerinin bahcesinde oturduklari kanepenin
bir tarafinintamamen kirik oldugunu, kanepenin saglam tarafina sıkısarak
oturduklarinive sohbet ettiklerini anladim.Yuzlerinde bir tebessum vardi..
Evin halinden ve kari kocanin kilik kiyafetinden maddi durumlarinin
hiciyi olmadigi ve yenibir kanepe alacak guclerinin olmadigi hemen
anlasiliyordu...Selamlastiktan sonra, 'Kanepe kirilmis' dedim... Yasli adam
buyuk bir bilgelikle cevap verdi, ' Biz de saglam tarafina oturuyoruz...
Yetiyorbize..'Kadin da tamamladi, ' He ya yetiyor bize bak ne guzel
oturuyoruz'Sevdigimin elini daha sıkı sıkı tuttum... Oyle ya,' Ask bu
kanepe neden kirik, neden yeni bir kanepe almiyoruz' diyedirdir etmek,
sIkayet etmek yerine, 'Kanepenin saglam tarafini paylasmak'degil
midir?...Ve iste ekte yer alan bu fotogafi buyuterek evimin en gorunur
yerine astim...